czyli mała rozpusta warta grzechu.

Indyjskie słodycze to temat tak rozległy i ciekawy, że dorobiły się swojego wpisu w Wikipedii. W kuchni pełnej ostrych nut, coś słodkiego na deser wydaje się nieodzowne, dlatego nikt słodyczy nie odmawia. Wchodząc do indyjskiej cukierni trafimy na wiele tradycyjnych receptur, ale także zaskakujące inwencje lokalnych sprzedawców. Jedno jest pewne – ciężko im się oprzeć. Przyjeżdżając do Indii dietę musimy zostawić w domu, bo szaleństwo kształtów, kolorów i smaków jakie prezentują indyjskie słodycze nie pozostawią nikogo obojętnym. Jeśli lubisz próbować nowych rzeczy, a nie przepadasz za cukrem – indyjskie słodycze zaoferują Ci wiele alternatywnych opcji, sprawdź poniżej. Moje TOP 17.

MLECZNE

Barfi (lub burfi) swoją nazwę wywodzi od perskiego słowa „barf” oznaczającego śnieg. Stanowi mieszankę mleka i cukru w najbardziej podstawowej formie, ale występuje w wielu lokalnych wersjach z dodatkiem kokosa, orzechów i przypraw. Odpowiedni proces gotowania sprawia, że barfi tężeje, ale jest lekkie i nie za słodkie.

Rabri to forma budyniu z długo gotowanego mleka z dodatkiem korzennych przypraw i orzechów.

Kheer czyli mleczny pudding najczęściej z gotowanego w mleku ryżu z przyprawami, ale czasem także z innymi zbożami lub cieniutkim makaronem vermicelli. Ma konsystencję zbliżoną do zupy mlecznej.

Kulfi – indyjskie lody. Dziś spotkamy je w wielu smakach, często regionalnych lub sezonowych jak truskawka czy mango. Kulfi robi się z pełnego mleka krowiego. Może mieć karmelową nutę lub być żółte dzięki dodatkowi szafranu. Można je kupić na patyku (w pobliżu wielu punktów turystycznych) lub w glinianym kubeczku.

Rasgulla – to słodkie kulki bazujące na indyjskiej odmianie białego sera, czyli „paneer”. Niewielkie białe kulki gotuje się w lekkim, słodkim syropie.

Peda (lub Pera) – to mleczny słodycz wykonany z mlecznej formy nazywanej „kheda”, którą osiąga się przez suszenie pełnego mleka lub odparowanie go na patelni. Oprócz cukru do pedy dodaje się przyprawy takie jak kardamon i szafran, a czasem też pistacje.

Ras malai – podobnie jak Radgulla bazuje na serowej formie mleka. Czasami w formie małych kulek innym razem średniej wielkości naleśniczków podaje się je zamoczone w aromatyzowanym szaranem mleku.

ORZECHOWE i owocowe

Chikki to orzechowe batony. Do ich przygotowania używa się najczęściej cukru z trzciny cukrowej (jaggery), który karmelizuje się a potem miesza w dowolnymi orzechami – w najtańszej wersji to orzeszki ziemne, w droższych pistacje, nerkowce. Może zawierać także ziarna (np. słonecznika, dyni, chia).

Kaju katli – wyróżniają się srebrnym wykończeniem z jadalnej folii. To wykonane głównie z orzechów nerkowca (moczonych i zmielonych na pastę) romby.

Modak – pierożki ryżowe wypełnione orzechami z karmelizowanym cukrem, najczęściej zaś wiórkami kokosowymi z cukrem trzcinowym. Ulubione danie słoniogłowego boga Ganeszy, często ofiarowane w świątyniach.

Petha – teksturą przypomina bliskowschodnie słodycze rachatłukum, ale wykonane są z warzywa zwanego w Indiach „ash gourd” (beninkaza szorstka) będącego odmianą białej dyni. Jej soczyste wnętrze suszy się w kawałkach z dodatkiem soku z cytryny, a potem pokrywa cukrem pudrem.

LADDU – czyli najogólniej rzecz ujmując słodkie kulki formowane ręcznie. Robi się je chyba ze wszystkiego, chociaż tradycyjnie jedynie z mąki, tłuszczu i cukru. Popularne są zwłaszcza podczas specjalnych okazji i świat, występują w wielu regionalnych odmianach z dodatkiem przypraw i pistacji. Popularniejsze to:

Boondi/Besan laddu – z mąki z ciecierzycy, ghee (forma klarowanego masła) i cukru.

Rava laddu – z kaszy gryczanej

Till laddu – z ziaren sezamowych

HALVA – czyli „coś słodkiego” bo słowo wywodzi się od arabskiego słowa „hilwa” oznaczającego słodkość. O ile na Bliskim Wschodnie najczęściej powstaje z pestek (sezam, słonecznik) to w Indiach najpopularniejszą hałwę wykonuje się z marchewki (gajar ka halva) lub łatwo dostępnej soczewicy (moong dal halva). Spotkamy ją także w wydaniu z kaszy mannej, owoców sezonowych czy orzechów. Powstaje w procesie gotowania na małym ogniu składników wymieszanych z kardamonem oraz wodą i cukrem (czasem także mlekiem).

SYROP CUKROWY

Gulab jamun – wygląda jak małe pączki. Głównym składnikiem jest mleko w proszku, ale także pełne mleko oraz mąka. Kulki, duże lub małe, smaży się, aż zrobią się złociste, a potem serwuje zanurzone w syropie cukrowym.

Boondi – to smażona z dodatkiem cukru mąka z ciecierzycy. Może być długo przechowywana, więc cieszy się dużą popularnością. Podaje się na sypko lub uformowane w kulki (laddu).

Ghevar – to słodycz przygotowywany na specjalne święta, zwłaszcza Teej w Radżastanie. Ciasto z mąki rafinowanej smaży się w formie dysku i macza w syropie cukrowym. Może być chrupki lub miękki, podany z wersji „malai” z mlecznym kremem na wierzchu.

Jalebi (dżalebi) to ciasto z rafinowanej mąki smażone na głębokim tłuszczu w finezyjnych precelkach, a potem moczone w syropie cukrowym. Małe lub duże, najlepiej smakują na świeżo, ciepłe, chociaż są strasznie słodkie.

Jeśli zainspirował się ten artykuł i masz ochotę spróbować jak smakują najpopularniejsze indyjskie słodycze, zajrzyj TUTAJ (6 popular indian sweets recipes | quick & easy indian sweets recipes | 6 भारतीय मिठाई रेसिपी – YouTube) – w przystępny sposób przedstawione zostały przepisy. Dla ambitnych – setki przepisów w regionalnych wydaniach dostępne są na blogach i youtube. Spróbujesz?

A dla wszystkich smakoszy i smako-odkrywców zaproszenie na pyszną majówkę do Indii: Smaki Indii

Tekst: Aleksandra Zalewska      zdjęcia: Pinterest